YOUBELONG2: ‘DRINK JIJ OOK GEEN MELK?’

Auteur: Jasmijn Steur

Veganisten zijn saai en zeuren alleen maar, of ze doen het alleen maar om op social media te pronken met hoe goed ze het wel niet doen voor deze wereld.

Dit zijn de meest voorkomende vooroordelen die mensen hebben over veganisten. Calypso Spoto (21) is het hier niet mee eens “ik ben een ras Italiaan die nu 2 jaar veganist is en dat doe ik echt niet om er mee te kunnen pronken.”

Waarom?

Calypso eet nu ruim 2 jaar veganistisch, dat betekent dat je helemaal geen dierlijke producten meer eet dus ook geen ei, kaas of boter. “Ik ben niet alleen veganistisch gaan eten omdat ik het dierenwelzijn belangrijk vind maar ook omdat vlees simpelweg heel erg slecht is voor je lichaam en het milieu. Vroeger aten wij ook niet elke dag een kip of koe, daar moesten we eerst op jagen en als dat niet lukte aten we planten.” 

Vooroordelen

Er bestaan veel vooroordelen over veganisten, ze zouden lastig zijn of het alleen maar doen omdat het er leuk uitziet. ‘’Ik vind dat echt vervelend.’’ Ondanks dat Calypso zelf veganistisch is geworden heeft ze dit niet van huis uit mee gekregen. Haar ouders kunnen niet zonder Parmezaanse kaas en zeker niet zonder een lekker biefstukje. ‘’Ik vind dat iedereen moet doen wat zij zelf willen, een gewoonte of gedachte aan iemand opdringen is het slechtste wat je kan doen.” 

Hoe ga je daar mee om

Calypso gaf een voorbeeld van een situatie waarin zij zich laatst verkeerde; ‘’Ik chatte al een tijdje met een jongen, ik had hem verteld dat ik veganistisch was maar daar regeerde hij niet echt op. Toen hij na een tijdje niet reageerde stuurde ik hem: by the way mijn favoriete koffie is een latte met sojamelk, omdat we een keer koffie zouden gaan drinken. Het antwoord wat ik kreeg was “pfff drink je nu ook al geen melk’’. Dit bewijst maar weer hoeveel onbegrip er heerst over dit onderwerp. ‘’Het zou niet uit moeten maken wat iemand eet. Als jij bloemkool niet lekker vindt, eet je dat toch ook niet? Denk daar maar eens over na.” 

Saskia’s dateleed: ‘Hij bleek een dubbelleven te leiden’

Auteur: Jasmijn Steur

Saskia (45) ontmoette haar droomman via tinder, die droomman bleek achteraf toch niet de prins op het witte paard te zijn, maar een pathologische leugenaar. 

En daar heeft ze korte metten mee gemaakt. 

Tinder avontuur

Saskia reist veel omdat ze werkt als masseuse op luxe cruiseschepen. Ondanks dat er vaak een Brad Pitt en Orlando Bloom aan boord stapten, had ze nog steeds niet de liefde van haar leven gevonden dus begon ze te tinderen. Al snel had ze een match ‘’wow dacht ik, onwijs lekker ding, charmant en heeft wereldkennis, dit is geweldig!’’ Na een week te hebben gechat besloten de twee af te spreken ‘’ik had inmiddels alweer zes maanden aan boord gezeten en vond dat het weer tijd was voor iets anders.” 

Meant to be  

Na een hele succesvolle date had Saskia gelijk een roze bril op: ‘’ik vond hem in een woord geweldig.” De twee kregen al snel een relatie en waren inmiddels al 1,5 jaar samen toen er piepkleine scheurtjes begonnen te ontstaan in deze sprookjes relatie.

De eerste leugens

‘’Hij had in het leger gezeten en was uitgezonden geweest naar Afghanistan, waar hij PTSS had opgelopen.” Hij vertelde dat hij tijd nodig had om dit te verwerken, maar al snel kwam Saskia erachter dat dit niet waar was toen ze met zijn moeder sprak, ze zei “Afghanistan?! Hoe kom je daar nou bij, daar is hij nooit geweest.”

De andere vrouw 

Een week later werd Saskia gebeld door een vrouw: “ze vroeg of ik de vriendin van Chris was?” natuurlijk vertelde Saskia dat hij inderdaad haar vriend was en dat ze al anderhalf jaar samen waren. Nu kwam alles boven water, Chris bleek al een jaar een tweede vriendin te hebben aan wie hij had verteld dat Saskia zijn gestoorde ex was. ‘’Ik was woest, niet alleen heeft hij gelogen over die andere vrouw maar ook over wie hij zelf was, niks wat hij mij ooit had verteld was de waarheid.” ‘’Ik heb al zijn kleren uit het raam gegooid en alles verteld aan zijn ouders, zo zie je maar dat tinder niet altijd ideaal is.”

YOUBELONG2: “Ik moet me continu aanpassen, zowel op zakelijk als privégebied”

*De geïnterviewde wilde geen foto verstrekken om privacy redenen. 

Deze week: Adnane (21). Hij is een Nederlandse jongen met een Marokkaanse achtergrond. Dat is niet altijd makkelijk. 

NIET VANZELFSPREKEND

“Ik hou van muziek maken, DJ’en, sporten en bovenal genieten van het leven. Na mijn tussenjaar, wil ik volgend jaar beginnen aan een Hbo-opleiding. Dit klinkt net als de bezigheden en ambities van elke andere Nederlandse jongen, toch? Helaas is het voor mij niet zomaar vanzelfsprekend.” 

‘MAROKKAAN’

“Er heersen bepaalde stigma’s en vooroordelen op en over Marokkaanse jongeren. We worden veelal gezien als extremisten en dieven die geen respect hebben voor Nederland. Natuurlijk is het logisch dat het benoemd wordt wanneer een Marokkaanse jongere iets slechts doet, maar niet als het ten opzichte is van jongeren zonder migratieachtergrond. Ik moet me continu aanpassen om erbij te horen, zowel op zakelijk als privégebied. Dat is vermoeiend omdat ik door mijn achtergrond al 1-0 achtersta zonder dat mensen me daadwerkelijk kennen. De stereotypering wordt gevoed door de media en de maatschappij. Het is naar dat mensen je categoriseren als “Marokkaan” in plaats van te kijken naar wie je bent als persoon. Je kan in onze samenleving een cultuur niet over één kam scheren.”

VOOROORDELEN

“Voorheen konden de vooroordelen en aannames mijn dag beïnvloeden, maar inmiddels kan het me niet meer schelen hoe mensen over me denken. Ik heb geaccepteerd dat er in deze samenleving nog veel winst te behalen valt wat betreft tolerantie. Het is moeilijk om dit stigma te kunnen doorbreken. De jongeren die dit wel kunnen zijn sterk en zijn een voorbeeld voor vele anderen. Door hen begint onze samenleving stukje bij beetje te veranderen en dat is mooi om te zien. Zelf probeer ik ook om me hard te maken tegen de aannames, maar uiteindelijk zou dit niet nodig hoeven zijn. We zijn allemaal mensen.  

‘IETS ACHTERLATEN’

“Ik wil er graag voor zorgen dat ik iets achterlaat in deze wereld. Dit kan van alles zijn; mijn wijsheid, mijn innovatie of creativiteit en ook het ondersteunen van mijn directe omgeving. Ik wil dat mensen mij herinneren om wie ik ben als persoon, niet om mijn afkomst.” 

ESTHER’S DATELEED: ‘HIJ WERD VADER, MAAR NIET VAN MIJN KIND’

Auteur: Vienna Scholl

Esther (28) dacht eindelijk de ware te hebben gevonden. Totdat haar droomman haar opbelde met krankzinnig nieuws.

VRIJGEZELLENFEEST

Ik zat samen met een vriendin in mijn auto te wachten op de boot richting Texel. Wij zagen een groepje mannen in de auto tegenover ons die ook aan het wachten waren tot zij de boot op konden rijden. Zij vierden een vrijgezellenfeest en luisterden naar mijn favoriete muziek. Ik had meteen oogcontact met Hendrik en we lachten naar elkaar. Hij viel mij meteen op!

IN DE KROEG

Diezelfde avond nog besloot ik samen met een andere vriendin op stap te gaan in de hoop hem tegen te komen. Tot mijn verbazing stond zijn vriendengroep aan de bar en het duurde niet lang voor hij mij aansprak met de openingszin: “Hey, ben jij niet die chick van de MINI?” Ik moest enorm lachen en voelde mij meteen aangetrokken tot hem. We hadden direct een klik deelden dezelfde humor.

WERK-TELEFOON

Hendrik en ik hebben de hele avond volgepraat. Toen de kroegen gingen sluiten besloten mijn vriendin (die een andere man van de groep aan de haak had geslagen) en ik mee te gaan met de mannen naar hun hotel. Die ochtend deelden Hendrik en ik onze nummers uit. Ik kreeg het nummer van zijn privé telefoon en zijn werk telefoon. Hij werkt bij de politie, zo aantrekkelijk!

DATEN

Wij onderhielden ons contact via WhatsApp en Facetime. Ineens deelden wij alles wat wij meemaakte met elkaar, wat heel erg goed voelde! Ik was al even vrijgezel en ontzettend blij nu eindelijk een oprecht leuke man te hebben ontmoet. Hendrik en ik besloten te gaan daten. Zo gezegd, zo gedaan. We werden verliefd.

ONENIGHTSTAND

Hendrik en ik waren al een tijd aan het daten tot hij mij op een dag opbelde. Hij vertelde mij dat hij vader werd. Ik begreep er niets van. Hendrik werd vader van een onenightstand van voor mijn tijd. Ik hoopte dat er niets zou veranderen maar helaas koos Hendrik voor de moeder van zijn kind. Hij wilde mij aan het lijntje houden maar dat gaat er bij mij niet in! Ik zoek weer verder naar een nieuwe Hendrik!

Hessel (24): ‘IK ZIT IN DE WW, MAAR BEN ALLES BEHALVE LUI’

Auteur: Vienna Scholl

Hessel (24) is opgegroeid op Texel en al ongeveer een jaar depressief. Hierdoor is hij niet in staat om te werken en leeft hij van een uitkering. Dit wil echter niet zeggen dat hij stil zit, wat velen over hem denken. 

Depressief

Hessel is al een behoorlijke tijd depressief. Hij vertelt over de periode voordat hij hiervoor hulp kreeg: “Ik had een fulltimebaan als kok, sprak daarna met vrienden af en was druk in de weer met mijn hobby. Ik had een druk leven en niets te klagen, maar toch merkte ik aan mijzelf dat ik erg vermoeid en futloos opstond en maakte mij hierover zorgen.” Hessel besloot een afspraak te maken bij de dokter en werd al snel doorverwezen naar een psycholoog. 

Uitkering

“Tijdens mijn intake werd duidelijk dat ik last had van een depressie. Ik heb samen met mijn psycholoog ervoor gekozen om in therapie te gaan om uit te zoeken wat de oorzaak was van mijn diagnose. Mij werd verzocht hier de volle focus op te leggen en dus heb ik helaas mijn baan moeten opzeggen. Gelukkig kwam ik in aanmerking voor een uitkering waarvan ik rond kan komen en mijn hobby kan blijven uitoefenen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik in Nederland woon en dat dit een optie is voor mij!”

Werken

“Het gaat nu, na een half jaar therapie, steeds beter met mij. Ik zit er al aan te denken om van mijn hobby (houtbewerking), mijn werk te maken en straks voor mijzelf te beginnen, maar mag hier van mijn psycholoog nog niet over nadenken. Ik heb ontzettend onderschat hoeveel tijd en moeite het kost om van een depressie te genezen en ben er nog lang niet helemaal bovenop.”

Vooroordelen

“Sinds ik ben gestopt met werken en leef van een uitkering heb ik ondervonden dat veel mensen een verkeerd beeld van mij hebben. Ik heb een paar keer de vraag gekregen: “Maar zit je dan nu gewoon thuis op de bank?” Hessel heeft moeite met die vraag en het gevoel dat men veel vooroordelen heeft over jongeren met een uitkering. Met dit interview hopen Hessel en ik het tegendeel te bewijzen. 

OFFICIER VAN JUSTITIE ANNA IS KLAAR MET RECHTSE VOOROORDELEN: “IK BEN GEEN HEKS”

Auteur: Tim Grijmans

Anna (43) is officier van justitie, verdient een leuk salaris, stemt overtuigend rechts en woont in een mooie buurt. Ze komt op veel vlakken overeen met een rechtse Nederlander maar voelt zich totaal niet zo: “Het is jammer dat er niet een soort tussenrang is. Wanneer mijn collega vertelt dat ze niet zit te wachten op een Marrokkaanse schoonzoon, wordt verwacht dat ik het daar braaf mee eens ben.”

“Wanneer ik vertel wat voor werk ik doe, hebben mensen daar gelijk een beeld bij. Ze denken te weten hoe ik in elkaar steek en welke mening ik heb. Nu moet ik toegeven dat ik op veel vlakken overeen kom met de rechtse standaard maar door die keuze val ik ook gelijk in het hokje ‘rechtse bitch’, er is niet een soort tussenrang lijkt het wel. Het probleem is dat de mensen op de werkvloer (de echte rechtse bitches) ook dit beeld van mij hebben. Ze denken dat ik erin meega. Ik werk bij het Openbaar Ministerie en wanneer mijn collega vertelt dat ze niet zit te wachten op een Marrokkaanse schoonzoon, wordt er verwacht dat ik het daar braaf mee eens ben.”

“Ik vind het jammer dat ik weinig mensen tegenkom met een andere mening dan op kantoor. Wanneer ik mijn dochter ophaal van school zie ik wel eens andere moeders waarvan ik denk: ‘Oh, leuk mens!’ Ik woon in een kleine plaats waar iedereen elkaar kent. Iedereen weet dus ook over mijn werk en daarmee over mijn door andermans gevormde imago. Het is niet dat andere moeders niks tegen me zeggen, maar ik heb toch het idee dat er altijd een beetje apart wordt gereageerd. Ik zou niets liever doen dan dat algemene beeld veranderen bij mijzelf, dat ik juist géén heks ben die alleen maar mensen achter de tralies krijgt.”

“Ik zal nooit stoppen met mijn werk als officier van justitie om mijn beeld bij anderen te verbeteren. Ik houd van mijn werk en als mensen op basis van beroep een oordeel trekken zonder zich daadwerkelijk te interesseren, verandert dat vrij weinig.”

MARISKA HEEFT DOOR EEN TRAUMA CONTINU DE ANGST OM EEN DIERBARE TE VERLIEZEN.

Auteur: Charlotte Bus

Mariska (58) kreeg op haar 33 ste de schrik van haar leven. Een week na de begrafenis van
haar opa, stond ze in het ziekenhuis waar haar vader (66) op onverklaarbare wijze zijn
laatste adem uit blies.

ONWERKELIJK

‘Mijn ouders waren op vakantie in Polen met de caravan en moesten terugkomen omdat
mijn opa (87) overleden was aan leverkanker. Vrijdag op de begrafenis werd mijn vader ziek
en dat was de laatste keer dat ik hem heb gesproken. Die zondag werd hij opgehaald door
de ambulance en zag hij nog zijn caravan met de ANWB thuiskomen. Mijn vader had
extreem hoge koorts maar de artsen wisten niet waardoor hij zo plotseling ziek was. Hij was
in coma gebracht en een paar dagen later werd besloten dat de stekker eruit getrokken zou
worden. Zijn organen konden door de onbekende oorzaak van de ziekte helaas niet worden
gedoneerd, wat wel zijn wens was. Waardoor ben ik hem toch zo snel kwijtgeraakt en
waarom konden de artsen niks vinden?’

ONBEANTWOORDE VRAAG

‘Het hele gezin was radeloos en wanhopig over de situatie. We vroegen nog om autopsie
maar dat bleek al snel geen zin te hebben omdat hij al aan veel verschillende medicatie had
gezeten. De enige oorzaak die wij konden bedenken was de legionellabacterie. Doordat hij
op vakantie was geweest in Polen kon het zijn dat hij daar de bacterie had opgelopen. De
waarheid zal ik nooit te weten komen, dat is moeilijk.’

VERWERKING

‘Wij laten nu kranen altijd even lopen als we op vakantie zijn geweest. Ik vind het moeilijkom het los te laten omdat ik op de dag van vandaag antwoorden wil. In het verleden heb ik
paniekaanvallen gehad. Ik was bang dat elk afscheid dat ik nam een definitief afscheid kon
zijn. Twee maanden na zijn overlijden was ook mijn oma aan haar einde gekomen. Hierdoor
heb ik geleerd om elk moment met een dierbare te beleven alsof het de laatste is. Op de
begrafenis van mijn opa heb ik niet alleen afscheid genomen van hem, maar ook van mijn
vader die op een onverklaarbare wijze is overleden.’